Perdeler kapalı, bütün eşyaların üzeri örtülüydü. Her yer toz içindeydi. Kendisi bir not yazıp gittikten sonra belli ki sevdiği kadın da orayı yıllar önce terk etmişti. Sehpanın üzerinde son yaprağı dışında bitmiş bir not defteri duruyordu. Kapağını açtığı defterin tek kalmış yaprağında “Çok geç!” yazıyordu.

Meçhul ses aynı komutu tekrarladı. “Merdiveni kullan!” Adam bu kez emre uydu. Basamakları birer ikişer çıktı. Bir yandan da olanları anlamaya çalışıyordu ancak aklına bunun bir rüya olabileceği dışında bir ihtimal gelmiyordu. Peşinden gelen var mı diye dönüp baktı arkasına. Onu takip eden kimse olmadığı gibi geride bıraktığı basamaklar da yok olmuştu. Artık ilerlemekten başka seçeneği yoktu. Son basamağa geldiğinde önünde uzanan uçsuz bucaksız okyanusu gördü. Yol buraya kadardı. Daha öteye gidemeyeceği gibi, “Vazgeçtim.” deyip geriye de dönemezdi.

Kraliçe günün geceye dönmesini sabırsızlıkla bekledi. Nihayet saatler ilerleyip karanlık, ülkeye çökünce kutudaki tozu avucuna aldı. Sarayın yüksek kulelerinden birine çıkıp gökyüzüne doğru üfledi. Bir anda uçuşan parlak toz tanecikleri gecenin karanlığında gökyüzünde tıpkı yıldızlar gibi ışıldamaya başladı.

Fakat bazen… Bazı rastlaşmalarda, bazı davetlerde, bazı sohbetlerde adamın gözleri kendisinden izinsiz bulurdu kadınınkileri, o geceden kalan bir iz ararcasına ve her seferinde pes edip de çevirirken bakışlarını minik bir pırıltı yakalayıverirdi gür kirpiklerin arasından süzülen. İşte o zaman tıpkı kendisindeki gibi kadında da hâlâ canlı olduğunu anlardı o gecenin hatırasının. Ancak bilemezdi anlamını.